Verbazende indrukwekkende dag vol ongeloof..

Zo halloo daar ben ik weer ... De reis vanaf Flores naar Lombok (15-10) is goed gegaan .. Even wat lichte stress op het vliegveld, we hadden onze 2 vluchten vrij dicht op elkaar gepland en het duurde en het duurde maar tot we de laatste backpack kregen... Uiteindelijk 10.40 uur onze backpacks ingeleverd voor de vlucht die 11.20 zou vertrekken, ik hoopte maar dat het goed zou komen, en uiteindelijk was het gelukkig zeker zo.... Op Lombok aangekomen eerst naar immigratiecentrum om ons visum te verlengen omdat we langer dan 30dagen in Indonesië zijn moet dit, wat een ervaring was dat haha. Alsof we bij een gevangenis aankwamen moesten we op de foto bij binnenkomst, kregen we een ketting om waarop stond waarvoor we kwamen (ohja en je moest in lange broek, schoenen en t-shirt, nou onze schoenen zijn zo smerig van de bromo en ijen dat slippers een beter idee was hoor, kei voorschut).... Vervolgens een heel papier invullen met al onze gegevens, nog wat foto’s laten maken en vingerafdruk geven, uh ja alle 10 .... Betalen bewijsje mee en donderdag kunnen we ons paspoort en visum weer ophalen... S avonds afgesproken met Joella, daar heb ik mee afgestudeerd. Zij heeft hier half jaar stage gelopen en is nu weer terug, voor hoelang weet ze nog niet, want ze heeft een vriendje hier. Super leuk maar best ingewikkeld kwa werk en visum enzo.
En dinsdag (16-10) heeft Joella ons meegenomen naar de Foundation daar waar ze haar project voor school gedaan heeft en naar mensen thuis, nou en echt dit was echt een heftige dag vol verbazing en ongeloof, zo bizar... Ik ga het jullie zo goed mogelijk vertellen, zo bijzonder was het....
Op de weg er naar toe zagen we overal vuurtjes, daar waar bij ons een dikke boete ervoor staat en allang de brandweer er zou zijn, verzamelen ze hier het restafval en steken het aan en laten het uitbranden, opgeruimd staat netjes, en werkt prima hoor. Foundation is een school welke opgericht is door een Nederlandse vrouw geheel doormiddel van donaties.. Het bestaat nu 10 jaar en is bedoelt voor de arme kinderen (va 15 jaar tot ong. 19jaar) die geen geld/ of soms gewoon helemaal niks hebben. Helaas door de aardbeving zitten er nu dikke scheuren in de muren en gaten in de grond, echt heel heel,erg om te zien.. Eigenlijk is het te gevaarlijk, maar ze hebben nu geen keuze en nog niet genoeg geld bij elkaar gedoneerd gekregen om het opnieuw te bouwen, zo erg ook voor die oprichtster. Vrijwel alle kinderen hebben of geen huis, geen ouders leven met oma, of bij eentje had vader moeder vermoord (ja echt je mond valt open, mijne ook hoor en nog steeds als ik eraan denk). Ze krijgen hier boeken, uniforms; hierdoor wordt iedereen gelijk getrokken en kan er niet geoordeeld worden op kleding, evt. een laptop en verschillende lessen. Ze gaan 6 dagdelen in de week naar school (ochtend of middag) en op vrijdag paar uurtjes, want dan is het moslimdag en gaan ze naar de Moskee (die trouwens echt prachtig zijn hier met zoveel kleurtjes)...De Foundation is opgericht omdat onder de arme mensen heel jong getrouwd wordt (ongeveer va 15jaar en dan snel (wanneer het kan) kinderen krijgen en vervolgens niet zoveel met het kind kunnen en dan aan oma gegeven wordt en doormiddel van school en lessen hopen ze dit een beetje te doorbreken. In de ochtend zijn we gaan kijken bij de lessen, wij hebben ons voorgesteld en de kinderen mochten vragen stellen, ze waren wel wat verlegen maar probeerde het wel. Ze zijn zowizo erg onder de indruk van ons omdat wij blank zijn en toch donker haar hebben, een tattoo hebben en een oorpiercing. Daarna zijn we op huisbezoeken gegaan, uh nouwja voor wat je een huis kan noemen.. Oh echt ik heb me ogen uitgekeken, dit was zo heftig. Een klein meisje met haar oma levend tussen twee huis muren in, geen vloer, geen stoelen, geen water, echt gewoon helemaal niks een riette plank wat als bed zou moeten zijn, echt bizar. En nu is het droog hier maar tijdens het regenseizoen, geen dak, alles overstroomt, alles wat ze bij elkaar gevonden hebben hebben is gewoon weg... Een ander huis bestond dan wel uit muren, waar matjes lagen om te slapen, wat kleerhangertjes met kleren hingen en een klein fornuisje was. Weer een anders huis leefde 7 kinderen in was net zo groot als mijn slaapkamer ongeveer en elk jaar tijdens regenseizoen stond de rivier zo hoog dat ze overstroomde, 1x per dag moesten ze wat roerbakmie (so ik durf nooit meer te zeggen dat ik dat eigenlijk niet zo lekker vind) delen en af en toe werd een kip geslacht, dan hadden ze geluk ... Echt gewoon niet voor te stellen, hoe mega mega verwend wij dan zijn en oh zo goed wij het hebben zeg. Een ander huis was ingestort door aardbeving en zijn ze opnieuw aan het bouwen, ojaa ook nog alles wordt zelf gebouwd en gemaakt hier niks kopen. Echt wel heftig om te zien. Onderweg geluncht en vervolgens terug naar Foundation. Daar de man van de oprichtster ontmoet.. Wel erg leuk hij vertelde dat hij deze zomer voor het eerst in Nederland geweest was en het er erg leuk vond, maaar..... iedereen was zo gehaast altijd, niemand lachte op straat of begroete elkaar, altijd alles op afspraak(hier ga je gewoon bij iemand langs is die niet thuis bel je en lukt het niet, dan andere x), oh en als je ergens een afspraak voor wilt maken er altijd zo lange tijd overheen gaat voor je x aan de beurt bent en dat alles met machines gedaan wordt, hij is dus Indonesisch. Wij zien diezelfde dingen hier in Indonesië ,maar dan juist precies andersom...Om half 3 kwamen de afterschool kinderen, zijn kinderen tussen de 7-14 jaar. Dit is 2x in de week een middag waarbij allerlei activiteiten gedaan worden, knutselen, koken, engels leren, spelen etc. Vandaag begonnen met een voorstel rondje in het engels en daarna armbandjes gaan maken ... Zoo leuk vonden ze het om te doen, we hebben er heel veel,gekregen die hun gemaakt hebben en samen gemaakt en voor hun gemaakt was echt een fijne middag.. Ook dat meisje was er die tussen twee huizen in woont, super vrolijk lieff meisje, zo bijzonder, wel heel aanhankelijk.. Ah en bij sommige kinderen de tandjes, erg rot en zwart of bijna geen tanden, zo sonde want ze hebben echt knappe koppies. Dit was echt zoo super bijzonder om een x meegemaakt te hebben, x de andere kant van een land gezien dan alleen het toerisme. En natuurlijk zie je langs de weg wel armoede en weet je het wel, nou maar nu is dat besef wel echt dubbel zo hard aangekomen. S avonds wel erg vermoeid na zo indrukwekkende vrij heftige dag met echt wel medelijden hoor oeff, ookal weten ze vaak niet beter en is het leven hier totaal anders dan bij ons, vind ik het wel echt erg voor ze. Hopelijk hebben jullie een beetje een beeld van onze dag vandaag, kan het me voorstellen dat het soms war lastig te begrijpen/bedenken is als je er niet bij was, maar ik doe me best, hihi.
Zoo nu nog 4 dagen Lombok te gaan, jullie horen van mij... XXX